Hierdie module stel die student aan formele tale bekend. Die formele tale wat behandel word sluit reguliere tale, konteksvrye tale en kontekssensitiewe tale in. Die voorgenoemde tale kan met behulp van masjiene of grammatikas gedefinieer word. Buiten vir die bestudering van reguliere uitdrukkings (een manier om reguliere tale mee te definieer) sal hierdie module van die grammatikas wat die voorgenoemde formele tale definieer ook bestudeer. Daar sal gefokus word op verskillende masjiene (eindige outomate, oorgangsgrafieke, Moore-masjiene, Mealy-masjiene, afdrukoutomate en Turing-masjiene) wat die voorgenoemde formele tale aanvaar. Outomaatteorie behandel die konsepte beslisbaarheid en berekenbaarheid. Aan die einde van die module word taaltipes binne die Chomsky-hiërargie van tale geklassifiseer. Let daarop dat die wiskundige modelle wat in hierdie model gedefinieer word praktiese waarde het.

Sommige van die teoretiese beperkinge met betrekking tot die take wat rekenaars kan verrig, sal duidelik word aan studente wat hierdie module voltooi. Die module sal bydra tot die ontwikkeling van korrekte algoritmes wat as rekenaarprogramme geïmplementeer kan word. Deur afdrukoutomate te ontwikkel kry studente insig met betrekking tot die gebruik van stapels. Oor die algemeen ondersteun die module verdere studies en toepassings binne die sektor van kompileerderontwerp, rekenaarprogrammering, bioïnformatika en linguistiek.

Die doel van die module is om studente aan datastrukture en algoritmes bekend te stel ten einde hul met praktiese programmeringsgereedskap toe te rus. Studente sal implementerings van algoritmes en datastrukture waaraan hul bekendgestel word in C++ doen. Sodoende sal gevorderde programmeringsvaardighede ontwikkel word. Studente sal in staat gestel word om die mees toepaslike datastrukture en algoritmes te kies ten einde programmeringsprobleme mee op te los. Die vaardigheid om algoritmes ten opsigte van looptyd en geheuebestuur te bepaal sal aangeleer word.

Die eerste deel van Gevorderde Programmering skop af waar Datastrukture en Algoritmes eindig. In die eerste deel van Gevorderde Programmering word studente aan ʼn aantal ingewikkelde datastrukture, wat binêre bome en hope insluit, bekendgestel. Die tweede deel van die module stel studente bloot aan ontwerppatrone. Studente leer hoe om oplossings te benut wat ander mense, wat aan dieselfde probleme blootgestel is, daargestel het. Gevolglik moet studente nie die wiel herontwerp nie – veral nie binne ʼn werksomgewing nie. Deur bewus te wees van en te verstaan hoe om ontwerppatrone te gebruik, kan voordeel uit beste praktyke en ondervinding van ander getrek word. Die module handel oor ontwerppatrone wat saak maak, die gebruik daarvan (en wanneer om ontwerppatrone nie te gebruik nie). Die Java-toepassingkoppelvlak (Java Application Program Interface (API)) en Java se ingeboude patroonondersteuning sal die ontwikkelingsomgewing vir patrone wees.

“Goeie besluite vereis goeie inligting wat afgelei word van rou feite. Hierdie rou feite staan bekend as data. Data kan op die mees effektiewe manier bestuur word wanneer dit in ʼn databasis gestoor word. Die beskikbaarheid van uitstekende databasissagteware stel selfs mense sonder databasisondervinding in staat om databasisse en die toepassings daarvan te skep. Ongelukkig plavei die skep-sonder-ontwerp-proses die pad vir ʼn groot aantal databasisrampe” (vertaal uit Coronel et al. [2010]).

Hierdie module is ontwerp om studente bloot te stel aan die ontwikkeling van databasisbeginsels en die bestuur van databasisse. Die fokus val op relasionele databasisse. Onderwerpe wat bestudeer word, sluit normalisering, entiteitverhoudingmodellering, transaksionele bestuur en gelyktydige beheer, data-storing en data-administrasie in. Die module behoort die student in staat te stel om ʼn databasisbestuurstelsel te ontwikkel deur van moderne modelleringgereedskap gebruik te maak.

Sovêr dit die ontwerp van rekenaarargitektuur aangaan, is absolute antwoorde met betrekking tot rekenaarargitektuur selde moontlik. Die ontwerpe word beïnvloed deur baie faktore, byvoorbeeld die huidige stand van tegnologie en ons eie verstaan daarvan sowel as historiese faktore. Een van die doelstellings van hierdie module is om belangrike konsepte te benadruk. Studente word sodoende in staat gestel om die beperkinge van huidige hardewareoplossings te verstaan. Hardewarebeperkings veroorsaak dat dit nie altyd moontlik is om nuwe neigings onmiddellik te implementeer nie. Hierdie module sal studente in staat stel om die onvermydelike verandering in toekomstige stelsels te verstaan en te waardeer. Daar is ʼn groeiende behoefte aan rekenaarwetenskaplikes om betrokke te raak in die ontwikkeling en implementering van gebruikerskoppelvlakke vir ingebedde stelsels soos die wat in selfone, karre, en tablette gevind word. Ten einde aan hierdie behoefte te voldoen, moet ons weet wat op die lae vlakke van sulke stelsels aangaan. Die meeste rekenaarorganiseringskonsepte maak slegs sin indien ʼn mens sien hoe hul op ʼn spesifieke masjien geïmplementeer en gemanipuleer word. Studente moet verstaan hoe die verskillende komponente van die rekenaar kommunikeer. Vir hierdie rede word praktiese werk in Assembler gedoen. Sodoende raak studente bekend met die Assembler-taalvlak van die masjiene waarop hul werk.

Die doel van hierdie module is om die studie van lineêre algebra uit te brei na die studie van algemene vektorruimtes, eiewaardes en eievektore, diagonalisering, inprodukruimtes en lineêre transformasies op algemene vektorruimtes. Studente word gelei om algebraïese bewysvoering te bemeester en om probleme te analiseer en op te los. Verder word die studente gelei om ʼn belangstelling en waardering vir wiskunde te ontwikkel en om ʼn selfstandige houding teenoor leer en die gebruik van toepaslike idees te ontwikkel.